Tajemnica
Tajemnica fatimska to wizje i słowa, które zostały objawione pastuszkom w lipcu 1917 r. Tajemnicę tę pastuszkowie skrywali przez długi czas. Składa się ona z trzech części: dwie pierwsze zostały spisane przez siostrę Łucję w 1941 r. (zawierają one wizję piekła i prośbę o wprowadzenie nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi); trzecia część – zredagowana w 1944 r., a ujawniona w roku 2000 – przedstawia wizję miasta w ruinach.
Tajemnica, zwana niekiedy Księgą XX wieku, pokazuje konflikty i dramaty tego burzliwego stulecia. Nie znaczy to, że tajemnica związana jest wyłącznie z przeszłością; dotyczy ona również teraźniejszości i przyszłości. Tajemnica fatimska jak światłem do interpretacji historii – jest znakiem czasów, który pokazuje ojcowską i macierzyńską troskę Boga o ludzkość.
Tajemnica potwierdza, że historia to proces, a modlitwa, nawrócenie i życie dla innych (proegzystencja) są jej elementami. W Niepokalanym Sercu Maryi (z jednej strony – ikony miłości Boga, z drugiej – wzorcem przyjęcia tej miłości przez tych, którzy jak Maryja oddają się Bogu) tkwi rdzeń istnienia i teologii chrześcijańskiej: tajemnica daru, który jest objawieniem miłości. Światło Boga to oprawa, w którym Serce Matki ofiarowuje się jako droga prowadząca do odkupienia ludzi, cierpiących piekło świata, ale pełnych ufności i nadziei. W pierwszej części tajemnicy objawiona została wizja piekła; ale wizję tę dopełnia nadzieja związana z nabożeństwem do Niepokalanego Serca Maryi. W drugiej części wybrzmiewa prośba o poświęcenie świata i Rosji Sercu Matki; Maryja, mimo zapowiedzi dramatycznego rozwoju historii, odnawia zachętę do zaufania w obietnice serca i miłości Boga. W trzeciej części stroma góra i miasto w ruinach są obrazem tragedii, a jedynym źródłem nadziei jest wielki krzyż – źródło krwi, w której skąpana jest ludzkość.
Tajemnica fatimska jest zaproszeniem do zaufania w triumf Serca Maryi i do proegzystencji – daru z siebie, który powinien być programem życia każdego człowieka.
|
