Nawrócenie
W orędziu fatimskim z wielką jasnością przedstawiony jest dramat dziejów i ludzi dotkniętych grzechem. Tragedia, do której prowadzi grzech ukazany jest w objawieniach fatimskich poprzez prorockie wizje piekła i miasta w ruinach oraz w licznych odniesieniach do grzeszników, którzy budzą troskę Boga miłosiernego. Grzech jest źródłem tragedii człowieka, dlatego pilna jest potrzeba nawrócenia. Wobec braku miłości, nawrócenie jest przystąpieniem do miłości Boga. Wezwanie do nawrócenia to kluczowy element orędzia fatimskiego.
W obliczu wizji piekła mała Hiacynta pyta: „Jakie grzechy ci ludzie popełniają, że idą do piekła?”. Jej kuzynka Łucja, z dziecięcą naiwnością, próbuje odpowiedzieć dziewczynce: „Nie wiem, być może nie chcą chodzić na Mszę św. w niedzielę albo kradną, albo mówią brzydkie słowa, albo przeklinają, albo bluźnią”. Osobisty wymiar nawrócenia jest ważnym elementem orędzia fatimskiego. Ale objawione w Fatimie wezwanie do nawrócenia nie dotyczy wyłącznie wymiaru osobistego – jest ono także prośbą o ofiarowanie siebie w intencji nawrócenie innych ludzi oraz zmiany biegu historii; nawrócenie jest bowiem wspólnym zadaniem wiernych – naśladowców Chrystusa. Dramat zła został ukazany już w pierwszej modlitwie Anioła: „Proszę Cię, byś wybaczył tym, którzy nie wierzą, którzy Cię nie uwielbiają, którzy Cię nie kochają, którzy Ci nie ufają”. Dlatego pastuszkowie podejmują umartwienia i ponoszą ofiary w intencji nawrócenie grzeszników.
|
