Adoracja
W czasie pierwszego objawienia Anioł zaprasza dzieci do uwielbiania Boga. Na kolanach, pochylony ku ziemi, zachęca pastuszków do adoracji, która przemienia wiarę w nadzieję i miłość: „O mój Boże, wierzę w Ciebie, uwielbiam Ciebie, ufam Tobie, kocham Cię. Proszę Cię, byś wybaczył tym, którzy nie wierzą, którzy Cię nie uwielbiają, którzy Cię nie kochają, którzy Ci nie ufają”. Duch adoracji w wierze, duch zadośćuczynienia w nadziei i miłości wyraża się w modlitwie, której Anioł uczy pastuszków podczas ostatniego objawienia: „Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu, Duchu Święty, uwielbiam Cię ze czcią najgłębszą. Ofiaruję Ci przenajdroższe Ciało, Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa, obecnego na wszystkich ołtarzach świata, na przebłaganie za zniewagi, świętokradztwa i zaniedbania, które Go obrażają. Przez niezmierzone zasługi Jego Najświętszego Serca i Niepokalanego Serca Maryi proszę Was o nawrócenie biednych grzeszników”.
Fatima przypomina, że adoracja jest bardzo ważnym elementem wewnętrznej dyspozycji, która sytuuje nas wobec Boga, wobec tajemnicy Jego łaski i miłosierdzia. Podstawą adoracji jest pokorne oddanie siebie, na podobieństwo Syna umiłowanego. W akcie adoracji – dzięki miłości, jaką Bóg obdarza człowieka – wierzący oczyszcza siebie, swój sposób patrzenia na świat i postępowania.
Pastuszkowie bardzo dużo się modlili i adorowali Boga. Zadziwia szczególnie upodobanie, z jakim Franciszek szukał ciszy i odosobnienia, aby „myśleć o Bogu” i pocieszać Go.
|
